Park podworski Wodzickich to zabytkowy zespół parkowy w Porębie Wielkiej, administrowany przez Gorczański Park Narodowy. Park powstał w XVI wieku, był w zarządzaniu przez kolejnych właścicieli dóbr porębiańskich: Pieniążków, Lubomirskich, Sanguszków i Wodzickich. Zasadnicze założenia parku o charakterze krajobrazowym powstały w XVIII wieku dzięki ostatniemu właścicielowi hrabiemu Wodzickiemu. On też w 1934 roku wyraził zgodę na uznanie parku za pomnik przyrody. W 1945 roku zabudowania dworskie zostały spalone. Nie wiadomo dokładnie, czy dokonali tego wycofujący się Niemcy, którzy we dworze podczas wojny mieli swoją siedzibę, czy partyzanci polscy.

    Park, położony jest na dwóch poziomach i rozgraniczony jest skarpą biegnącą wzdłuż głównej alei prowadzącej od strony bramy z Niedźwiedzia. Przy jego projektowaniu wykorzystano naturalny drzewostan. Obecnie pozostały ślady alei kasztanowców, lip oraz dwie polany widokowe. Ogółem rośnie tu ponad 1000 drzew, w tym głównie liściastych, z czego 14 uznano za pomniki przyrody. Najstarsze okazy liczą 300-400 lat. W parku dolnym rosną głównie wiązy i jesiony, w górnym lipy. Od południa i wschodu park otacza kamienny mur z XIX wieku.

W granicach parku znajduje się kilka obiektów architektonicznych:

-oficyna dworska - na zniszczonej podczas wojny kamiennej podmurówce w 1946 roku wzniesiono nowy budynek, obecnie znajdują się w nim mieszkania pracowników Gorczańskiego Parku Narodowego,

-wozownia - drewniana, o konstrukcji zrębowej, dach kryty gontem. W wieżyczce na sygnaturkę dawniej znajdował się dzwon. Wozownia stanęła w miejscu poprzedniego budynku, o którym wzmianki zachowały się w dokumentach dworskich. Do bocznej ściany lamusa przylega tzw. lodownia, kamienna piwniczka pełniąca rolę spiżarni dworskiej,

Do największych atrakcji przyrodniczych parku należą wiązy:

Wiąz Łokietka - jest to najgrubszy wiąz w Polsce. W pomiarach z 1967 roku odnotowano 33 m wysokości i 665 cm w obwodzie pnia. Nieznane jest pochodzenie jego nazwy. Przed dalszym rozpadem zabezpieczają go metalowe daszki i wsporniki.

Wiąz chłosty - Drugi co do wielkości wiąz w Polsce. Stoi w pobliżu zachodniej bramy wyjściowej, od strony Koninek. Zachowany fragment pnia (drzewo złamały burze: pierwsza w latach osiemdziesiątych i następna w 1992) ma obwód 600 cm. Pod tym drzewem kiedyś wymierzano karę chłosty chłopom uchylającym się od odrabiania pańszczyzny we dworze, stąd jego nazwa.

Wiąz w bramie - przy zachodniej bramie parku znajduje się pień ściętego z początkiem lat 80. tzw. wiązu w bramie. Wbudowany był w samą bramę wjazdową, co było nietypowym usytuowaniem.